شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد            ستاره‌سوخـته‌ای، صحبت از غمی دارد

شب است و بر لب شطّ فرات، زمزمه‌ای‌ست            به پای نخـل که گـیـسوی درهـمی دارد

شب است و ماه به هر خیمه‌ای که می‌نگرد            نـشـسـتـه مـادری و بـزم مـاتــمـی دارد

شب است و دشت، به خون خفته؛ خیمه سوخته            به وسـعـت ابـدیّـت، جـهـان غـمی دارد

شب است و سنگ صبوری به ناله می‌گوید            کـجـاست دُرّ یـتـیـمی که هـمدمی دارد؟

شب است و دختر معـصـوم سیدالشهـدا            برای نـوحـه‌گـری، فـرصت کـمی دارد

شب است و سایۀ اهریـمنی شـتاب‌ آلـود            رَود به سوی سلـیـمان که خـاتـمی دارد

شب است و داغِ جگرسوزِ سینۀ مظلوم            ز اشـک فـاطـمـه، امّـیـد مـرهـمی دارد

شب است و این همه غم، در عوالم ملکوت            خـدا گـواست، پیـمـبر چه عـالـمی دارد

شب است و ماتم اصغر گرفته است، رباب            ز گــاهــوارۀ او، چـشــم بــرنــمـی‌دارد

شب است و قـافـله‌سالار شاهدان شهـید            به دست، مشعل و بر دوش، پرچمی دارد

شب است و بر سر سجّاده‌ای پُر از اخلاص            بـلـنـد ‌‌قـامت عـصـمـت، قد خـمـی دارد

شب است و زینبِ دور از حسین می‌داند            نفـس کـشـیـدنِ بی‌او، چه مـاتـمـی دارد